خب حالا سؤالی پیش می‌آید: چرا نباید هلههوله بخوریم؟ می‌خوریم و لذت هم می‌بریم! این را کسانی می‌گویند که عاشق هله‌هوله‌اند. یکی از آنها «هاله» است؛ دختربچه‌ای که همیشه باید هلههوله بخورد و هیچ غذایی را به غذای فست‌فودی و هله‌هوله‌ای ترجیح نمی‌دهد. بیایید با این نوع از بچه‌ها بیشتر آشنا شویم، آن هم در کتابی که یک نویسنده ایرانی نوشته است.
هاله کیست؟ «وروجکی که از شیر، میوه، سبزی و غذای خانگی متنفر بود. آتش‌پاره‌ای که برای خودش یک عالمه هله‌هوله‌ی عجیب‌غریب اختراع می‌کرد.». هاله صبح‌ها و ظهرها و شب‌ها فقط غذایی را می‌خورد که خودش دوست دارد و اصلا غذای خانگی مامان‌پز نمی‌خورد. او وقتی که شب لبه پنجره اتاقش نشسته بود در حالی که داشت «یواشک؛ ترکیبی از یخمک و لواشک» می‌خورد از خود پرسید: «یعنی آدم‌فضایی‌ها هم هلههوله می‌خورند؟».
پاسخ شما به این سؤال چیست؟ اگر آدم‌فضایی‌ها هم هلههوله بخورند آن را از کجا تأمین می‌کنند؟ احتمالا شما هم مثل من فکر می‌کنید آنها هیچ‌کجای این کهکشان نمی‌توانند چیپس زمینی و پفک دست‌ساز آدم‌ها را پیدا کنند. پس روی زمین می‌آیند تا هله‌هوله‌ای پیدا کنند؛ ولی انگار بیشتر دوست دارند آدم‌های هلههولهخور را پیدا کنند: یکی مثل هاله.
هاله «روزی سر راهش یک کارت دعوت معرکه پیدا کرد.
کارت ورود به مسابقه‌ی بزرگ هله‌هوله‌خورها، ورود شیر، سبزی، میوه و بزرگ‌ترها ممنوع!».
هاله بی‌معطلی به این دعوت پاسخ مثبت می‌دهد و به محل مسابقه می‌رود. همه بچه‌های هلههولهخور آنجا هستند. هر کدام به سراغ هله‌هوله‌های دوست‌داشتنی‌شان می‌روند و نمی‌دانید چه بساطی می‌شود! همه با تمام توان و تا جایی که شکم‌شان جا داشته باشد هلههوله می‌خورند و البته بین چیزمیز خوردن، باید عجیب‌ترین هلههوله را هم اختراع کنند. جایزه دارد. جایزه‌اش چیست؟
مهدی رجبی در داستان «هاله هلههوله!» بچه‌هایی را برای مخاطب خود به تصویر می‌کشد که عاشق هله‌هوله‌اند و از هیچ فرصتی برای خوردن نمی‌گذرند؛ اما او در این کتاب درباره تغذیه بچه‌ها نصیحت نمی‌کند و صرفا برایمان قصه‌ای تعریف می‌کند که پر از خوردنی است. ممکن است بزرگسالان هم موقع خواندن این کتاب، دل‌شان بخواهد کمی هلههوله بخورند؛ اما کتاب در حد شرح وضعیت بچه‌های هلههولهخور باقی نمی‌ماند و درون‌مایه‌اش را جلوتر می‌برد.
هاله پس از رسیدن به جایزه عجیب‌ترین اختراع هله‌هوله‌ای، یکهو غیب می‌شود. در صفحات آخر کتاب ما می‌فهمیم که سؤال هاله در ابتدای کتاب چندان هم بی‌راه نبوده است. آدم‌فضایی‌ها واقعا هلههوله دوست دارند یا شاید هم هاله نقش مهمی در علاقه‌مندکردن آنها به هلههوله داشته است! برداشت شما از پایان کتاب چیست؟
کتاب «هاله هلههوله!» قلم بی‌دردسری دارد و مخاطب کودک و نوجوانش را به راحتی از صفحه‌ای به صفحه دیگر می‌برد. تصاویر کتاب هم که به تصویرگری مریم طهماسبی تولید شده‌اند آن‌قدر جزئیات دارند و حس‌وحال دنیای هله‌هوله‌خوری را به خوبی به ما منتقل می‌کنند که می‌توان نمره قبولی به آنها داد و فهمید زندگی بچه‌های هلههولهخور چه شکلی است. این داستان، نه با شعار و حرف‌های کلیشه‌ای، بلکه با تعریف یک قصه ساده ما را متوجه مسئله تغذیه کودکان، اهمیت لذت بردن و سرگرم شدن کودکان موقع غذا خوردن و ضرورت توجه به اصلاح عادت غذایی آنها می‌کند.
«هاله هلههوله!» را انتشارات طوطی (کتاب کودک و نوجوان انتشارات فاطمی) در ۳۶ صفحه مصور رنگی، شمارگان دو هزار نسخه و به بهای ۸۵ هزار تومان منتشر کرده است.
ثبت دیدگاه