نمی‌توان روی نیاز انسان به داشتن فرزند سرپوش گذاشت

مجید قندی‌زاده در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: از جهت روانشناختی زن و مرد نیاز به برقراری ارتباط دارند که این ارتباط یک خانواده را تشکیل می‌دهد. برای آنکه این پیوند عمیق‌تر و ادامه‌دارتر باشد، فرزند نقش ثمره خانواده را برعهده دارد.

وی افزود: اگر رابطه به‌صورت مناسبی شکل گرفته باشد، فرزند که به خانواده اضافه می‌شود، رابطه عمیق‌تر می‌شود و جنبه‌هایی که تا به حال به آن توجه نکرده بودند، رو می‌شود.

این مشاور و روان‌درمانگر گفت: انسان یک نیاز زیستی دارد که نسلش ادامه پیدا کند و اگر خانواده‌ای تصمیم می‌گیرد فرزندی نداشته باشند، روی این نیاز سرپوش می‌گذارد، ممکن است از طریق بدل‌های دیگر نیاز خود را تأمین کنند، اما هیچکدام از آن‌ها جواب‌گوی نیاز اصلی نخواهد بود.

وی با بیان اینکه نباید تنها از نظر مادی به بحث فرزندآوری نگاه کرد، ادامه داد: انسان یک بعد روحانی دارد که این بعد با مرگ از بین نمی‌رود و تداوم دارد، یکی از آثاری که دین به آن اشاره می‌کند این است که انسان فرصت محدودی برای زندگی در دنیا دارد و در این دنیا می‌تواند آثاری به جا گذارد که بعد از مرگ هنوز خیرات و ثواب برائت به دنبال داشته باشد و فرزند یکی از این موارد باقیات‌الصالحات است.

قندی‌زاده اظهار کرد: هنگامی که زن و مردی با یکدیگر ازدواج می‌کنند، نقش‌ها و وظایف جدید پیدا کرده و تا حدی پختگی پیدا می‌کنند. پس از آن هنگامی که فرزند به جمع خانواده اضافه می‌شود، علاوه بر نقش همسری، یک نقش پدر و مادری نیز پیدا می‌کنند.

وی افزود: پیدا کردن نقش جدید، درست است که وظایفی را به دنبال دارد، اما یک پختگی را نیز با خود به دنبال دارد که توانایی‌های فرد را ارتقا می‌دهد.

پژوهشگر حوزه خانواده و کارشناس مذهبی ادامه داد: این مسئولیت، ثمرات اجتماعی بسیاری را فراهم می‌کند و افراد در موقعیت‌های بحرانی مختلف می‌توانند زندگی خود را مدیریت کنند و این اثری است که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد.

وی درخصوص دیگر آثار نداشتن فرزند در خانواده، تصریح کرد: وقتی فرد وارد آغاز دوران کهنسالی شد، به تدریج می‌بیند که توانایی‌هایش را از دست می‌دهد، پاهایی که با آن ساعت‌ها راه می‌رفت توان طی کردن مسیر کوتاه را ندارند و چشم‌ها قوت سابق را ندارد.

قندی‌زاده خاطرنشان کرد: در این زمان فرد به دستاوردهای خود از زندگی نگاه می‌کند و می‌بیند که هیچ‌کسی از او باقی نمانده و ثمره‌ای نداشته است که می‌تواند دچار افسردگی و پرخاش‌گری‌های ناشی از غم شدید شود.